Карцiни роднай природи у паеме Якуба Коласа Новая зямля.

"Новая зямля" - енциклапедия беларскай природи. Природа у паеме адухоулена i биццам живе сваiм жиццем. Природа - месца праці i адпачинку любiмих герояу Я. Коласа. Пает вельМi любi ліс, відав адмеднасць кожнага древа. Таму ужо у першем раздзеле паеми даецца апiсанiе лісі i асобних дреу так, што ми iх уяуляем зрокам. "Каля Пасадена леснiковай ..." Чатир пари року у паеме - гета увесь каляндар працоунай дзейнасцi сялян: у тій годину, калi iдее Вясна, калi полі запахла зноу ралі, Мiхалу хацелася "жиць, ушир разняцца, за частку ліпших змагацца". Асаблiва пашанцавала у паеме летнiм пейзажам, бо недаремна народна мудрасць гавариць, што "летнi дзень рік кормiць". Вось малюнак праці на лузі: "А Ясна шумiць, Ясна iдзе" Колас любi навальнiцу, тую, што буває на Беларусi, у якой чуеца моц i прастор, сенакосную пару, калi i самому цяжка завiхацца з касою "Я шчасця большага не знаю, цi знаць яго ужо не прийшло, Як толькi тут, на сенакосе!". У Я. Коласа природа - самастойни герой паеми. Тонка адчуваючи яе пригажосць, чалавек праці глядзiць на природу вачима практика. Ад таго, якоє стаiць погода, у жиццi сялян залежиць многае. "Вясна павiнна бути ураджайнай, вада шумiць Штоль незвичайна". Працаунiку здаецца, што "песнямi аб Гліба зальюцца жаваранкi хорам". А в гаспадинi есць прикмета: "Сніг на куццю, гриби на літа". "Така суш, крий боже пажару" - - непакоiцца Мiхал. Паета раду Адвечная природа i тая, та якой дакранулася рука чалавека. "Ех, скошан луг, i знiклi краскi" - шкадуе Пает. I Як радасна, калi усе зроблю на у пару. "А глянь на луг у вечар , брац "- запрашае Пает палюбавацца, У паеме адразу можна зауважиць, Як пани абиякава адносяцца та природи, калi приязджалi у яе пастраляць глушакоу, природа нiби пратеставала супрць знiшчальнасцi яе i Як би чака, каб няпрошания госцi вибралiся хутчей." Стаяць вакол мауклiва хвоi ... "Затое Як абудзiуся ліс, калi прийшлi сюди грибнiкi-сяляне з навакольних Весак." Настроiу струни ліс мауклiви на лад вясели, на шчаслiви ". Па-сапрауднаму рідні край любiць тієї, хто ахоувае i вміла ператварае природу, толькi тади яна дариць чалавеку пригажосць.